17 ’ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.‘
وهدے آ اُردُنئے کئورئے نزّیکّا اَتادئے جۆهانا سر بوتنت، کوکّارِش کرت و زارِش جت. ایسُّپا اۆدا هپت رۆچا په وتی پتا پُرس داشت.
اے زمانگئے مردمان کئیی همدَروَر بکنان که آ، کئیی ڈئولا اَنت؟ آ، هما چُکّانی پئیما اَنت که بازارا نِشتگاَنت و آ دگه چُکّان گْوانکَ جننت و گوَشنت:
یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت: ’جِنّی پِر اِنت،‘
ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت.
وهدے ایسّا پرستشگاهئے مسترئے لۆگا رَست، لهتێن مۆتک آرۆکی دیست و بازێنے پُرسئے سرا زار و پوهار هم کنگا اَت.
بله مسترێن چُکّ ڈگارانی سرا اَت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَست و ساز و زێملئے تئواری اِشکت،
ایسّائے رندا، بازێن مردمے رئوگا اَت و گۆن آیان رُمبے جنێن هم گۆن اَت که په ایسّائیگی گرێوان و مۆتک کنان اَتنت.
آ، هما چُکّانی پئیما اَنت که بازارا نِشتگاَنت و یکدومیا گوَشگا اَنت: ’ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.‘
سجّهێن مردم په جنکّئے مَرکا مۆتک و زاری کنگا اَتنت. بله آییا گوَشت: ”مگرێوێت، آ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“