ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
ایسّا سجّهێن شهر و مێتگانَ شت و کَنیسَهانی تها مردمی درس و سَبکَّ داتنت، هُدائے بادشاهیئے مِستاگی شِنگ و تالانَ کرت و هر پئیمێن نادْراهی و نِزۆریان دور کنان اَت.
تان هما رۆچا که دێم په آسمانا برگ بوت، هر کارے که آییا کرتگاَت و هر تالیمے که آییا داتگاَت، من ترا سهیگ کرت. ایسّایا په وتی کاسِدیا، لهتێن مردم پێسرا گچێن کرتگاَت و چه هُدائے پاکێن روهئے نێمگا هُکمی داتگاَتنت و گوَشتگاَتنتی که آیانی کار چے اَنت.
اے کار همِش اَت که هُدایا گۆن وتی پاکێن روه و زۆرا، ایسّا ناسِریئے سرا رۆگن پِر مُشت. اے ڈئولا آ، هر جاه که شت، گۆن وتی نێکێن کاران، آ سجّهێن مردم که شئیتانئے بندیگ اَتنت دْراهیَ کرتنت، چێا که هُدا گۆن آییا گۆن اَت.
براتان! ما شمارا وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے ناما هُکمَ دئیێن، هر براتے که تَمبَل و جاندُزّ اِنت و مئے کرتگێن سر و سۆجانی هسابا زند گوازێنگا نهاِنت، وتا چه آییا دور بدارێت.