پَریسی اۆشتات و په وتی جندا دْوایی کرت و گوَشتی: ’او هُدا! تئیی مِنّتوار آن که من اے دگه مردمانی ڈئولا دُزّ و رَدکار و زِنهکارے نهآن و نه اے مالیاتگیرئے ڈئولا آن.‘
ایسّایا گوَشت: ”او پیلیپُس! اینچُک وهد اِنت که من گۆن شما گۆن آن و تئو اَنگت منا نزانئے؟ هرکَسا که منا دیستگ، منی پتی هم دیستگ. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که پتا مارا پێش بدار؟
پِتْرُسا گۆن دستئے اِشارها بێتئوار کرتنت و هال داتنت که هُداوندا آ، چه جێلا چۆن آزات کرتگ. گۆن آیان گوَشتی: ”آکوب و اے دگه براتان چه اے هالا سهیگ بکنێت.“ رَندا چه اۆدا در آتک و دگه جاگهێا شت.
آکوب و کێپا و یوهَنّا که کلیسائے مِنُک زانگَ بوتنت، وهدے سرپد بوتنت که منا رهمتئے اے سئوگات رستگ، وتی راستێن دستِش منی و بارنابائے نێمگا په همکاریا شهارت که ما درکئومانی کرّا برئوێن و آ، سُنّت کرتگێنانی کرّا برئونت.