56 رَندا گۆن وتی مریدان، دگه مێتگێا شت.
هُژّار بێت. چه اے کَسانێنان یکّێا هم کم‌اَرزش مزانێت و اێر مجنێت. من شمارا گوَشان که آسمانا اِشانی پرێشتگ، مُدام منی آسمانی پتئے چِهرگا گندنت.
انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی رَکّێنگا آتکگ.
همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“
بله من شمارا گوَشان، رَدکارێن مردمانی کارانی دێما مه‌اۆشتێت، اگن کَسێا تئیی راستێن گُبّا شَهماتے جت، دومیا هم آییئے نێمگا بتَرّێن.
هئو! انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی شۆهاز و رَکّێنگا آتکگ.“
بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آ نِهرّ و هَکّل داتنت.
ایسّا و آییئے مرید، راها رئوگا اَتنت. یکّ مردێا گوَشت: ”هر جاه که تئو رئوئے من تئیی همراهَ بان.“
دُزَّ کئیت که دُزّی بکنت، بکُشیت و تباه بکنت. من آتکگان که مردمان زِندے برسیت، اَلکاپ و شائِگانێن زندے.
بله اگن کَسے منی هبران بِشکنت و آیانی سرا کار مکنت، اَنگت هم من آییا مئیاربارَ نکنان. چێا که من په جهانئے مئیاریگ کنگا نئیاتکگان، په جهانئے رَکّێنگا آتکگان.
هُدایا وتی چُکّ په جهانئے مئیاریگ کنگا جهانا رئوان ندات، پمێشکا رئوانی دات که چه آییئے وسیلها جهانا برَکّێنیت.
مئیل بدی تئیی سرا سردست ببیت، گۆن نێکیا بدیئے سرا سردست ببئے.
اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن.
