55 بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، آ نِهرّ و هَکّل داتنت.
ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”او شئیتان! چه منی دێما دور بئے. تئو منی راها بندگا ائے، تئیی هئیال هُدایی هئیالے نهاِنت، انسانی هئیالے.“
گڑا پِتْرُسا درّاێنت: ”اگن سجّهێن ٹَگل بوَرنت و ترا یله بدئینت، من هچبر ٹَگلَ نئوَران.“
هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“
هما دمانا، ایسّائے همراهان یکّێا وتی زَهم کَشّت و مسترێن دینی پێشوائے نئوکرئے گۆشی سِست.
وهدے ایسّائے مرید، آکوب و یوهَنّا چه اے هالا سَهیگ بوتنت، گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو رزا دئیئے ما چه هُدایا بلۆٹێن که چه آسمانا آسے راه بدنت و اِشان بسۆچیت و هاک و پُر بکنت؟“
رَندا گۆن وتی مریدان، دگه مێتگێا شت.
گناها زاهرَ کنت، چێا که مردم منی سرا ایمانَ نئیارنت؛
چه یکّێن دپا ستا و سنا هم درَ کئیت و بددْوایی و نالت هم. او براتان! نباید اِنت چُش ببیت.
گۆن هچکَسا بدیئے بدلا بدی مکنێت. اگن کسێا شمارا زاه و زَکَت کرت، آییا زاه و زَکَت مکنێت، اِشیئے بدلا په آییا نێکێن دْوا بلۆٹێت که په همے کارا گْوانک جنَگ بوتگێت و چه همِشیا شمارا برکتَ رسیت.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.