49 یوهَنّایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”واجه! ما یکّ مردے دیست که گۆن تئیی نامئے گِرگا چه مردمان پلیتێن روهان درَ کنت، بله ما آ مَکَن و مَنَه کرت، چێا که آ مرد چه ما نهاَت.“
بله یَهیایا جُهد کرت آییا په اے کارا مئیلیت و گوَشتی: ”باید من چه تئیی دستا پاکشۆدی بگران، تئو چۆن منی گوَرا کائے؟“
شَمونا گوَشت: ”واجه! دۆشی ما سجّهێن شپ دلسیاهی کَشّتگ و مارا هچّ ماهیگ دستا نکپتگ، بله نون که تئو گوَشئے، من دامان آپا دئورَ دئیان.“
وهدے آ دوێن ایسّایا رُکست کنگ و رئوگی اَتنت، پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! مئے اِدا بئیگ سکّ شَرّ اِنت، بِلّ که ما سئے ساهگ و کاپارَ بندێن، یکّے په تئو، یکّے په موسّا و دگرے په اِلیاسا.“ بله پِتْرُسا وت نزانت چے گوَشگا اِنت.
”ما هُکم نکرتگاَت دگه برے په اے ناما مردمان درس و سَبکّ مدئیێت؟ بله شما اورشَلیمئے سَرجمێن شهر گۆن وتی تالیمان پُرّ کرتگ. لۆٹێت آ مردئے هۆنا مئے گردنا بلَڈّێت؟“
آ مردمَ نئیلنت که ما گۆن درکئومان وشّێن مِستاگئے بارئوا هبر بکنێن، هما مستاگ که درکئومانَ رَکّێنیت. اے پئیما آ مدام وتی گناهان تان گُڈّی هَدّا رسێننت و گُڈسرا هُدائے کهر آیانی سرا کپیت.