47 ایسّایا آیانی دلئے هبر زانت و یکّ کَسانێن چُکّے وتی کَشا اۆشتارێنت و
تئو زانئے که من کدی نِندان و کدی پادَ کایان، چه دورا منی پگر و هئیالانَ زانئے.
او هُدا! منا بچکّاس و منی دلا بزان، منا بچکّاس و منی پرێشانیان دلگۆش کن.
وهدے ایسّایا آیانی دِلئے اے هبر زانت، چه اۆدا در کپت. بازێنے آییئے پدا رئوان بوت و آیانی نیاما هرکَس که نادْراه اَت، سجّهێنی دْراه کرتنت.
ایسّایا آیانی دِلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا پلیتێن هئیالَ کارێت؟
بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا چُشێن هئیالَ کارێت؟
نون ما دلجم اێن که تئو سجّهێن چیزّانَ زانئے و هچّ زلورت نهاِنت که کَسے چه تئو جُستے بکنت. پمێشکا مارا یکین اِنت که تئو چه هُدائے نێمگا آتکگئے.“
آییا انسانئے بارئوا هچکَسئے گواهیئے زلورت نهاَت، چێا که آ، انسانئے دلئے هر هالا سهیگ اَت.
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.