43 سجّهێن مردم چه هُدائے مزنیا هئیران بوت و بَه منتنت. وهدے سجّهێن مردم چه ایسّائے مۆجزه و اَجَبێن کاران هئیران اَتنت، گۆن وتی مریدان گوَشتی:
تئیی شُگرا گِران که من چۆ وَشّ و زێبا جۆڑ بوتگان، تئیی کار هئیران کنۆک اَنت، من اِشیا شرَّ زانان.
وهدے جَلیلا یکجاه بوتنت، ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”انسانئے چُکّ دْرۆهگَ بیت و اَنچێن مردمانی دستا دئیگَ بیت
گڑا گۆن آیان یکجاه بوت و بۆجیگا نِشت، گوات هم کپت و آرام بوت. مرید هئیران و هَبَکَّه منتنت،
هما دمانا کۆر بینا بوت، هُدایا سِپَت و سنا کنان، ایسّائے همراهیا رهادگ بوت. مردمان که چُش دیست، آیان هم هُدائے شُگر گپت.
چه اے کارا سجّهێن مردم هئیران بوتنت و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن هبرے؟! گۆن واک و اِهتیارے جِنّان هُکمَ دنت و آ هم مردمان یلهَ کننت.“
چه اے کارئے گِندگا، اۆدئے نِشتگێن مردم هئیران و هَبَکّه بوتنت، هُدااِش سَتا کرت و ساڑات و په تُرسے گوَشتِش: ”مرۆچی ما چۆنێن بَه مانگێن کار دیستگ!“
چه بازێن ماهیگانی شکارا، شَمون پِتْرُس و آییئے سجّهێن همکار هئیران اَتنت.
آییا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”شمئے سِتک و باور کجا شت؟!“ مریدان چه اے اَجَبێن کارا تُرست و بَه منتنت و چه یکدومیا جُستِش گپت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئولان نِهرّ و هُکمَ دنت و آ هم، آییئے هُکما مَنّنت.“
وهدے چُکّ پێداک اَت، جِنّا ژامبلێنت و ڈگارا جت. ایسّایا جِنّ گۆن نِهرّ و هَکّلان مان بست، چُکّ دْراه کرت و پتئے دستا دات.
وهدے ما گۆن شما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے زۆر و کدرت و آییئے پِر ترّگئے بارئوا هبر کرت، په چالاکی جۆڑ کرتگێن کِسّهانی رَندگیریا نهاتێن، ما گۆن وتی جندئے چمّان آییئے شان و شئوکت دیستگاَت،