16 ایسّایا پنچێن نان و دوێن ماهیگ زرتنت و آسمانئے نێمگا چارت، هُدائے شُگری گپت و پدا نان و ماهیگی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنتی تانکه مردمانی سرا بهر بکننت.
گڑا آییا مردم سبزگێن کاهانی سرا نندگئے پرمان داتنت، رَندا پنچێن نان و دوێن ماهیگی زرتنت، آسمانئے نێمگا چارتی و هُدائے شُگری گپت، گڑا نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت. مریدان نان مردمانی سرا بهر کرتنت.
گڑا هپتێن نان و ماهیگی زرتنت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت و مریدان مردمانی سرا بهر کرتنت.
آسمانئے نێمگا چارتی، آه و گینسارتے کَشّت و گوَشتی: ”اِفَّتَه!“ (بزان ”پَچ بئے!“)
نگنی هم زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈی کرت، مریدانا دات و گوَشتی: ”اے منی جسم اِنت که په شما کُربانیگَ بیت، اے رسما په منی یات و یاتمانا برجاه بدارێت.“
هما وهدا که ایسّا گۆن آیان په ورگا نِشت، نانی زرت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و آیانی دستا دات.
مریدان اَنچُش کرت و مردم نندارێنتنت.
سجّهێن مردمان لاپسێرا ورگ وارت و اَنگت چه سر آتکگێن چُنڈان، دوازده سَپْت پُرّ بوت.
ایسّایا نگن زرتنت، هُدائے شُگری گپت و نِشتگێن مردمانی سرا بهری کرتنت، ماهیگ هم اَنچُش. هرکَسا همینچُک که لۆٹت، داتی.
رندا، دگه لهتێن بۆجیگ چه تِبِریَها هما جاگها آتک و رَست که اۆدا هُداوندێن ایسّایا هُدائے شُگر گپتگاَت و مردمان نان وارتگاَت.
پولُسا نان زرتنت، سجّهێنانی دێما هُدائے شُگر گپت و پدا نان تْرُنست و ورگ بُنگێج کرت.
آ کَس که یکّ رۆچێا هاسێن رۆچے زانت، په هُداوندئیگی چُشَ کنت. آ کَس که وارت هم په هُداوندئیگیَ وارت، پرچا که هُدائے شُگرا گیپت و آ کَس که چه ورگا پهرێزَ کنت، په هُداوندئیگی چُشَ کنت و هُدائے شُگرا گیپت.