54 ایسّایا جنکّئے دست گپت و گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”او منی چُکّ! پاد آ.“
وهدے ایسّایا مردم چه لۆگا ڈنّا در کرتنت، جنکّئے دَستی گپت و جنکّ پاد آتک.
ایسّا نزّیکّا شت، آییئے دستی گپت و پادی کرت. آییئے تَپ کپت، آ وشّ بوت و آیانی هِزمت کنگا لگّت.
ایسّایا کۆرئے دست گپت، چه مێتگا دور برت و آییئے چمّانی سرا لِبزی پِر مُشت. رَندا وتی دستی آییئے چمّانی سرا اێر کرت و جُستی گپت: ”تئو چیزّے گندئے؟“
بله ایسّایا آییئے دست گپت و پادی کرت. آ پاد آتک و اۆشتات.
وهدے ایسّا یائِروسئے لۆگا رَست، آییا پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب و هما جنکّئے پت و ماتا اَبێد، دگه هچکَس همراهیئے اجازت ندات.
آیان ایسّائے سرا کندت و کَلاگ گپت، چێا که زانتگاَتِش جنکّ مُرتگ.
جنکّئے ساه پِر ترّت و هما دمانا پاد آتک. ایسّایا گوَشت: ”چُکّا ورگ بدئیێت.“
چه اے هبران و رَند، ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارے گْوانک جت: ”ایلازَر! در آ.“
هما پئیما که پت مُردگان زندگَ کنت و آیان زِندَ بَکشیت، چُکّ هم هرکَسا که بلۆٹیت زندگَ کنت.
پِتْرُسا آ سجّهێن چه بانا در کرتنت، کۆنڈان کپت و دْوایی کرت. رَندا دێمی جۆنئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”او تَبیتا! پاد آ.“ آییا وتی چمّ پَچ کرتنت، پِتْرُسئے نێمگا چارتی و نِشت.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”من ترا بازێن کئومانی پت کرتگ.“ گڑا، هُدائے چمّان آ مئے پت اِنت، هما هُدا که اِبراهێما آییئے سرا باور کرت، آ که مُردگان زِندگَ کنت و نێستیا گْوانکَ جنت و هستَ کنت.