50 ایسّایا اے هبر اِشکت و گۆن یائِروسا گوَشتی: ”متُرس، باور کن، تئیی جنکَّ رَکّیت.“
ایسّایا آیانی هبرانی نێمگا دلگۆش نکرت و گۆن کَنیسَهئے مسترا گوَشتی: ”متُرس، باور کن.“
ایسّایا گوَشت: ”اگن منی دستا بوتَ کنت؟ آ که باوَرَ کنت، په آییا هر چیزّ بوتَ کنت.“
ایسّایا گوَشت: ”او منی جنکّ! تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو.“
وهدے ایسّا یائِروسئے لۆگا رَست، آییا پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب و هما جنکّئے پت و ماتا اَبێد، دگه هچکَس همراهیئے اجازت ندات.
ایسّایا گوَشت: ”زِندئے سرچمّگ من آن و اے من آن که مُردگان دوبَر زندگَ کنان. اگن کَسے منی سرا ایمان بیاریت، تُرے بمریت هم پدا زندگَ بیت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا نگوَشت که اگن ترا ایمان ببیت، هُدائے شان و شئوکتا گندئے؟“
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”من ترا بازێن کئومانی پت کرتگ.“ گڑا، هُدائے چمّان آ مئے پت اِنت، هما هُدا که اِبراهێما آییئے سرا باور کرت، آ که مُردگان زِندگَ کنت و نێستیا گْوانکَ جنت و هستَ کنت.
هُدائے وادهئے سرا، اِبراهێم ناباور نبوت و شَکّی نکرت، آ وتی باورئے سرا مُهر اۆشتات و هُدایی شان و شئوکت دات.