49 ایسّا اَنگت هبرا اَت، که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ و نون استادا گێشتر دلسیاه مکن.“
ایسّایا مریدانی اے نئوَشّی سَرکِچ وارت، پمێشکا گوَشتی: ”چیا شما اے جنێنا رَنجێنگا اێت؟ اِشیا گۆن من نێکیے کرتگ.
ایسّا اَنگت گۆن آیان هبر کنگا اَت که پرستشگاهئے یکّ مسترے آتک و آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”منی جنکّ همے انّون مُرتگ، بله بیا وتی دستا آییئے سرا پِر مُش، آ پدا زندگَ بیت.“
یائِروس نامێن مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، همۆدا آتک و گۆن ایسّائے گِندگا، آییئے پادان کپت.
بوتَ کنت آ چه وتی لۆگا جواب بدنت و بگوَشیت: ’او دۆست! منا دلسیاه مکن، لۆگئے دپ بند اِنت و من گۆن چُکّان وپتگان. انّون پاد آتکَ نکنان ترا چیزّے بدئیان.‘
ایسّا آیانی همراه بوت و شت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَستنت، پئوجی اَپسرا وتی لهتێن دۆست کاسِد کرت و په ایسّایا، کُلئوی رئوان دات: ”او هُداوند! وتا زهمتوار مکن. منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے و