44 هما جنێن، ایسّائے پُشتی نێمگا آتک و آییئے کباهئے لَمبی دست جت و هما دمانا هۆن بند بوت.
هُداوندا گوَشت: ”اگن تئو په دلگۆش وتی هُداوندێن هُدائے تئوارا گۆش بدارئے و هما کاران بکنئے که آییئے چمّان شَرّ اَنت، اگن آییئے هُکمان دلگۆش بکنئے و آییئے سجّهێن پرمانان بِمَنّئے، هچّ چُشێن نادْراهیے تئیی سرا نئیاران که من مِسریانی سرا آورت، چێا که منِ هُداوند تئیی دْراه کنۆک آن.“
ایسّایا آیانی سرا بَزّگ بوت، دَستی چمّان پِر مُشتنت و هما دمانا بینا بوتنت و ایسّائے رَندا گۆن کپت و شتنت.
ایسّایا دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا مرد چه سْیَهگَرّا پَلگار بوت.
همۆدا یکّ جنێنے هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. آ چه پُشتی نێمگا آتک و ایسّائے کباهئے لَمبی دست جت.
ایسّا هر شهر و کلّگێا که شت، مردمان وتی نادْراه چارراهانی سرا آورتنت و دَزبندیاِشَ کرت اجازت بدنت که بیمّار آییئے کباهئے لَمبا دست بجننت. هرکَسا که دست پِرَ کرت، وشّ و دْراهَ بوت.
ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت.
ایسّائے پُشتا، آییئے پادانی نزّیکّا گرێوان اۆشتات، گۆن وتی اَرسان ایسّائے پادی ترّ کرت و گۆن وتی مود و مَلگۆران هُشک کرتنت و پادی چُکّت و اَتر پِر مُشتنت.
همۆدا یکّ جنێنے هم هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگاَت.
گڑا ایسّایا گوَشت: ”کئیا منی کباه دست جت؟“ وهدے هچکَسا نمَنِّت، گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ و چَکّا کپان اَنت.“
بله دْراه بوتگێن مردا نزانت که آ کئے اَت. چێا که اۆدا مردم مُچّ اَتنت و ایسّا مُچّیئے تها شتگاَت.
هر دَزمال و گُدے که آییا بلگّتێن و په نادْراهانِش پِر بمُشتێن، آ وشّ و دْراهَ بوتنت و جِنّان، گنۆک یلهَ کرتنت.
تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.