42 چێا که آییئے یکّێن جنکّ، که اُمری دوازده سالئے کِساسا اَت، مَرکیگ اَت. وهدے ایسّا آییئے لۆگئے نێمگا رئوگا اَت، مردم چَکّا کپان و تێلانک دئیان آییئے گوَرا مُچّ بوتنت.
ایسّا آییئے همراه بوت و شت. دگه بازێن رُمبے مردم هم، اَنگِرّ کنان گۆن آییا رئوان بوت.
وهدے شهرئے دروازگئے نزّیکّا رَست، دیستی مردم یکّ مُردگے چه شهرا ڈنّ برگا اَنت که آ وتی جنۆزامێن ماتئے یکّێن چُکّ اَت. شهرئے بازێن مردم هم، گۆن آ جنۆزاما گۆن اَتنت.
هما وهدا، یائِروس نامێن یکّ مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، ایسّائے کِرّا آتک. آییئے پادان کپت و دَزبندی و مِنّتی کرت که ”منی لۆگا بیا.“
همۆدا یکّ جنێنے هم هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگاَت.
گڑا ایسّایا گوَشت: ”کئیا منی کباه دست جت؟“ وهدے هچکَسا نمَنِّت، گڑا پِتْرُسا گوَشت: ”واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ و چَکّا کپان اَنت.“
گڑا هما پئیما که گناه یکّ کَسێئے سئوَبا جهانا آتک و مَرک چه گناها، همے ڈئولا مَرک هم سجّهێن مردمانی نیاما شِنگ و تالان بوت، چێا که سجّهێنان گناه کرت.