28 وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“
وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و هُشکیا آتک، چه شهرئے مردمان یکّے، که جِنّی گنۆکے اَت، گۆن آییا دُچار کپت. چه بازێن وهدێا، آییا پُچّ گوَرا نکرتگاَت و لۆگێا ننِشتگاَت، شپ و رۆچ کبرستانا کپتگاَت.
آییا پمێشکا چُش گوَشت که ایسّایا جِنّ هُکم داتگاَت، اے مردا یله بدنت. جِنّا، اے مرد پێسرا هم باز رَندا گپتگاَت، مردمان په زمزیل مُهر بستگاَت و گِر و دار کرتگاَت، بله مردا زمزیل پرۆشتگاَتنت و جِنّا، آ کَشّکان کرتگاَت و گیابانا برتگاَت.
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت.
آ که گناهَ کنت شئیتانئے چُکّ اِنت پرچا که شئیتان چه بُنگێجا گناه کنان اِنت. هُدائے چُکّ پمێشکا پَدَّر بوت که شئیتانئے کاران بپرۆشیت و زئوال بکنت.
پدا اِشانی رَد دئیۆک، اِبلیس، آس و گۆکُرتئے گوَرما دئور دئیگ بوت، همۆدا که رستر و درۆگێن پئیگمبر اَنت. اِشان، شپ و رۆچ، اَبد تان اَبد اَزابَ رسیت.