43 شَمونا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منی هئیالا، هما که آییئے وام گێشتر اَتنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو شَرّ گوَشت.“
هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت.
وهدے ایسّایا دیست آییا داناێن پَسّئوے دات، گوَشتی: ”تئو چه هُدائے بادشاهیا دور نهائے.“ چه اِد و رَند، هچکَسا دل نکرت چه ایسّایا چیزّے جُست بکنت.
ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت.
بله آ دوێنان په وامانی دئیگا هچّ نێستاَت، پمێشکا وام دئیۆکا آیانی وام بَکشتنت. نون چه آ دوێنان کجامیا وام دئیۆک گێشتر دۆستَ بیت؟“
گڑا ایسّایا جنێنئے نێمگا چَکّ تَرّێنت و گۆن شَمونا گوَشتی: ”اے جنێنا گندئے؟ من تئیی لۆگا آتکان، تئو منا پادانی شۆدگا ترَمپے آپ ندات، بله اے جنێنا منی پاد گۆن وتی اَرسان تَرّ کرت و گۆن مَلگۆران هُشک کرتنت.
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“