42 بله آ دوێنان په وامانی دئیگا هچّ نێستاَت، پمێشکا وام دئیۆکا آیانی وام بَکشتنت. نون چه آ دوێنان کجامیا وام دئیۆک گێشتر دۆستَ بیت؟“
هما که تئیی سجّهێن گناهانَ بَکشیت و تئیی درستیگێن نادراهیان دراهَ کنت.
هُدابُندا گُلامئے سرا بَزّگ بوت، چه آ وامان سر گوَست و آزاتی کرت.
هُدابُند زهر گپت و آ گُلامی تان سَرجمێن وامانی دئیگا بند کناێنت.
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگاَنت.
شَمونا پَسّئو دات و گوَشتی: ”منی هئیالا، هما که آییئے وام گێشتر اَتنت.“ ایسّایا پَسّئو دات: ”تئو شَرّ گوَشت.“
بله گۆن هُدائے رَهمتئے ٹێکیا و هما رَکّێنگا که چه ایسّا مَسیهئے نێمگا اِنت، پاک و پَلگار زانگَ بنت.
گیشّێنتگێن وهدا، مَسیها وتی ساه په رَدکار و بێهُدایان دات، آ وهدا که ما اَنگت نِزۆر و بێوس اتێن.
آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نهاِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“