6 دگه شَبَّتئے رۆچے، ایسّا کَنیسَها شت و مردمانی تالیم دئیگا گلاێش بوت. همۆدا، یکّ مردے اَت که راستێن دستی هُشک و مُنڈ اَت.
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
شَبَّتئے رۆچے، ایسّا یکّ کَنیسَهێا مردمان سَبکّ و تالیم دئیگا اَت.
ایسّایا چه شَریَتئے کازی و پَریسیان جُست گپت: ”شَبَّتئے رۆچا نادْراهانی دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“
گڑا، ناسِرَها شت، همۆدا که رُستگ و مزن بوتگاَت. شَبَّتئے رۆچا، وتی هێل و آدتئے سرا کَنیسَها آتک. اۆدا په وانگا اۆشتات.
رَندا، ایسّا کَپَرناهوما شت، که جَلیلئے دَمگئے شهرے. شَبَّتئے رۆچا، پرستشگاهئے تها مردمی تالیم داتنت.
یکّ بَرے شَبَّتئے رۆچا، ایسّا چه گندمی کِشاران گوَزگا اَت. آییئے مرید گندمی هۆشگان سِندگ و گۆن وتی دستان مُشگ و ورگا اَتنت.
پدا ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منا، که انسانئے چُکّ آن، شَبَّتئے رۆچئے اِهتیار هست.“
اۆدا بازێن آجز و نادْراهے وپتگاَت که کۆر و لَنگ و مُنڈ اَتنت.
لهتێن پَریسیا گوَشت: ”اے مرد چه هُدائے نێمگا نئیاتکگ، پرچا که شَبَّتئے رَهبندئے سرا کارَ نکنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”گُنهکارێن مردمے چۆن اے ڈئولێن مۆجزه پێش داشتَ کنت؟“ آیان گۆن یکدگرا تِپاک نکرت.