11 شَریَتئے زانۆگر و پَریسی سکّ زَهر گپتنت و وتمانوتا شئور و سَلاهِش کرت که گۆن ایسّایا چے بکننت.
گڑا آ وتمانوت هبر کنگا لگّتنت: ”واجه پمێشکا چُشَ گوَشیت که ما نان گۆن وت نئیاورتگ.“
وهدے مزنێن دینی پێشوا و پَریسیان ایسّائے مِسال اِشکتنت، سرپد بوتنت که آ، همایانی بارئوا هبر کنگا اَت.
چه اے هبرانی اِشکنگا، کَنیسَهئے نِشتگێن مردم زهر گپتنت.
گڑا سجّهێنانی نێمگا چارت و گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا اَنچُش کرت و دستی وشّ و دْراه بوت.
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان، سرۆکانی دیوانئے باسک لۆٹاێنتنت و گوَشتِش: ”ما چے کنگا اێن؟ اے مرد بازێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیے پێش دارگا اِنت.
رَندا، ایسّایا جَلیلا تَرّ و تابَ کرت. یَهودی آییئے کۆشئے رَندا اَتنت، پمێشکا نلۆٹتی یَهودیَها بمانیت.
باز رَندا سجّهێن کَنیسَهانی تها، من آ په کُپر کنگا هُجّ کرتگاَنت. منا بدواهی و کێنگا اَنچُش گنۆک کرتگاَت که په آیانی آزار رسێنگا، ڈنّی شهران هم شتگاَتان.
پمێشکا آاِش چه هَکدیوانا ڈنّ رئوگئے هُکم دات و وت په شئور و سَلاها نِشتنت.
آیان پَسّئو دات: ”وت شئور بکنێت، شمئے هبرئے زورگ شرتر اِنت یا هُدائے؟
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت.
گۆن اِسْتیپانئے هبرانی اِشکنگا، آ سکّ زهر گپتنت و په آییا دنتان گَدرۆشگا لگّتنت.
بله اے مردم باز دێما شُتَ نکننت، چێا که هرکَس اِشانی اَهمکیا گندیت، انچۆ که یَنّیس و یَمبْریسئے اَهمکی گِندگ بوت.