7 پمێشکا، دومی بۆجیگئے نِشتگێن همکارِش، گۆن اِشاره په کُمکّا تئوار کرتنت. آ آتکنت و دوێن بۆجیگ چه ماهیگا همینکدر پُرّ بوتنت که آپا بُڈّگی اَتنت.
اگن تئو دیست که تئیی بَدواهێئے هر بارئے چێرا چێر تَرّتگ، پُشتا مان مدئے و مرئو. بارئے بۆجگا کُمَکّی کن.
آیان چه مردمان رُکست گپت، هما بۆجیگا که ایسّا نِشتگاَت سوار بوتنت و ایسّااِش گۆن وت برت. دگه لهتێن بۆجیگ هم آیانی همراه اَت.
آیان دام آپا دئور داتنت و همینچُک ماهیگِش گپت که دام دِرَگی بوتنت.
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
بارنابا، شاوولئے شۆهازا تَرْسوسا شت.
سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت.
او منی وَپادارێن همراه! من چه تئو دَزبندیَ کنان که هما جنێنانی کُمکّا بکن که په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا منی همکۆپگیا گۆن کْلێمِنتوس و منی اے دگه همکاران جُهدِش کرتگ که نامِش ”زِندئے کتابا“ نبشته اِنت.