42 وهدے رۆچ بوت، ایسّا یکّ گِستا و پناهێن جاگهێا شت. مردم آییئے شۆهازا اَتنت. وهدے آیان ایسّا دیست، گوَشتِش: ”گۆن ما بجَلّ و مارا یله مدئے.“
بله آ مرد که چه اۆدا در کپت، وتی دْرهبکشیئے هبری هر جاه شِنگ و تالان کرت. اے سئوَبا، نون ایسّایا سرزاهرا، هچّ شهرێا شتَ نکرت، دشت و گیابان و گِستاێن جاگهانَ ترّت. بله اَنگت مردم چه هر نێمگا آییئے کِرّا آتکنت.
آیان دَزبندی کرت: ”شپا گۆن ما بجَلّ چێا که رۆچ شتگ و شپ آیگی اِنت.“ گڑا، ایسّا هم شت تان گۆن آیان بمانیت.
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
گڑا سامِری ایسّائے کِرّا آتکنت و دَزبندیاِش کرت که مئے کِرّا بدار. ایسّایا تان دو رۆچا همۆدا داشت و
وهدے مردمان دیست که نه ایسّا اۆدا اِنت و نه آییئے مُرید، ایسّائے شۆهازا بۆجیگان سوار بوتنت و دێم په کَپَرناهوما شتنت.