40 رۆنِندا، مردمان هر ڈئولێن نادْراه ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا نادْراهانی سرا دست پِر مُشت و دْراه کرتنت.
کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت.
اے هبرئے اِشکنگا رند، ایسّا بۆجیگێا سوار بوت و دور و گِستاێن جاهێا تهنکا شت. وهدے مردم سهیگ بوتنت، چه شهران پئیادکا آییئے رَندا گۆن کپتنت.
آییا بازێن مردمے وشّ و دْراه کرتگاَت، پمێشکا نادْراهێن مردم په آییئے دست پِر کنگا، تێلانک دئیان، دێما کِنزان اَتنت.
گۆن آییا دَزبندیای کرت که ”منی جنکّ مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.“
آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش داشت نکرت، بَسّ لهتێن نادْراهئے سرا دستی پِر مُشت و دْراهی کرتنت.
هر دَزمال و گُدے که آییا بلگّتێن و په نادْراهانِش پِر بمُشتێن، آ وشّ و دْراهَ بوتنت و جِنّان، گنۆک یلهَ کرتنت.
تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.