27 همے پئیما، اِلیشا نبیئے زمانگا، اِسراییلا بازێنے سْیَهگَرّئے نادْراهیا گپتگاَت، بله یکّے هم دْراه نبوت. تهنا نۆمان نامێن مردے رَکّت که آ سوریَهئے مُلکا نندۆک اَت.“
جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نهاَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
هُدائے پاکێن لۆگا شت، هُدائے ناما هئیراتی و پاکوَنڈێن نگنی وارتنت که آیانی ورگ نه په آییا رئوا اَت و نه په آییئے همراهان، تهنا په دینی پێشوایان رئوا اَت.
ایسّایا دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا مرد چه سْیَهگَرّا پَلگار بوت.
چه اے هبرانی اِشکنگا، کَنیسَهئے نِشتگێن مردم زهر گپتنت.
تان هما وهدا که من گۆن اِشان گۆن بوتگان، هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیاُن کرتگ. چه اِشان یکّے هم تباه نبوت، اَبێد چه هما یکّێنا که وت تباهیئے هکدار اَت، تانکه پاکێن کتابئے هبر راست و سَرجم ببنت.