تان هما رۆچا که دێم په آسمانا برگ بوت، هر کارے که آییا کرتگاَت و هر تالیمے که آییا داتگاَت، من ترا سهیگ کرت. ایسّایا په وتی کاسِدیا، لهتێن مردم پێسرا گچێن کرتگاَت و چه هُدائے پاکێن روهئے نێمگا هُکمی داتگاَتنت و گوَشتگاَتنتی که آیانی کار چے اَنت.
اے کار همِش اَت که هُدایا گۆن وتی پاکێن روه و زۆرا، ایسّا ناسِریئے سرا رۆگن پِر مُشت. اے ڈئولا آ، هر جاه که شت، گۆن وتی نێکێن کاران، آ سجّهێن مردم که شئیتانئے بندیگ اَتنت دْراهیَ کرتنت، چێا که هُدا گۆن آییا گۆن اَت.