45 رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت.
منی چمّان پَچ کن که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.
هُداوندا گوَشت: ”بنیآدمئے دپ کئیا جۆڑ کرتگ؟ کئے اِنسانا گُنگ و کَرَّ کنت؟ کئے اِنسانا چَمپَچ و کۆرَ کنت؟ منِ هُداوند نهاِنت؟
گڑا چه یکدومیا جُستِش کرت: ”راها وهدے آ گۆن ما تْران کنگا اَت و مارا پاکێن کتابانی هبران سرپد کنگا اَت، مئے دل جنَگ و دْریک دْریک کنگا نهاَت؟“
جنێنانی نیاما، لیدیَه نامێن هُداتُرسێن جنێنے هم گۆن اَت که تیاتیرَهئے شهرئے مردمے اَت و جَمورنگێن گرانکیمّتێن گُد بها کنۆکے اَت. آ پولُسئے هبران گۆش دارگا اَت که هُداوندا آییئے دِلئے چمّ پَچ کرتنت و آییا پولُسئے هبر مَنِّتنت.
ترا پمێشکا آیانی کِرّا راهَ دئیان، تان چمّانِش پَچ بکنئے. آ چه تهاریا رُژناییئے نێمگا بیاینت و چه شئیتانئے پُرزۆرێن دستا دێم په هُدائے راها بترّنت، تان گناهِش پهِلّ کنگ ببنت و گۆن هما مردمان شریکدار ببنت که چه منی سرئے باوَرمندیا پاک و پَلگار بوتگاَنت.‘
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.
په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت: