28 اَنچُش که هما مێتگئے نزّیکّا آتک و رَستنت که اۆدا رئوگی اَتنت، ایسّایا اے دابا پێش داشت که آییا دورتر رئوگی اِنت.
گوَشتی: ”او منی واجهان! وتی کَسترئے لۆگا بیاێت و وتی پادان بشۆدێت. شپا همِدا بجلّێت و بامگواها سر بگرێت.“ آیان گوَشت: ”اِنّه، ما وتی شپا شهرئے چارراها گوازێنێن.“
گڑا مَردا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّ نون منَ رئوان که بامگواه اِنت.“ بله آکوبا گوَشت: ”تانکه منا برکَتَ ندئیئے، ترا رئوگا نئیلان.“
وهدے ایسُّپا وتی برات دیستنت، پَجّاهی آورتنت، بله آیانی دێما زاهری نکرت. گۆن آیان په ترُندی هبری کرت و جُستی کرت: ”شما چه کجا آتکگێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”چه کَنهانئے مُلکا، دانئے زورگا آتکگێن.“
دیستی که تْرندێن گواتے آیانی دێم په دێما کَشّگا اِنت و مرید په زهمت و هیلّتے هولیگ جنَگا اَنت. گڑا شپئے چارمی پاسا، ایسّا آپئے سرا گام جنان، دێم په آیان آتک و لۆٹتی چه آیانی کَش و کِرّا بگوَزیت.
آیان دَزبندی کرت: ”شپا گۆن ما بجَلّ چێا که رۆچ شتگ و شپ آیگی اِنت.“ گڑا، ایسّا هم شت تان گۆن آیان بمانیت.