42 گڑا گوَشتی: ”او ایسّا! وهدے تئو وتی بادشاهیا سر بوتئے، منی هئیالا هم بکپ.“
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
من شمارا گوَشان که هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، انسانئے چُکّ هُدائے پرێشتگانی دێما آییا مَنّیت.
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
مئے سِزا بَرهَکّ اِنت، چێا که مئے کرتگێن کارانی آسر اِنت. بله اے مردا هچّ مئیارے نکرتگ.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان که تئو مرۆچی منی همراهیا، بهشتا رئوئے.“
مَسیها په وتی شان و شئوکتئے رَسگا، اے سکّی و سۆری سگّگی نهاتنت؟“
نَتْناییلا گوَشت: ”او استاد! تئو هُدائے چُکّ ائے، تئو اِسراییلئے بادشاه ائے.“
تومایا گوَشت: ”او منی هُداوند، او منی هُدا!“
آیان پَسّئو دات: ”هُداوندێن ایسّائے سرا ایمان بیار گڑا تئو و تئیی لۆگئے سجّهێن مردمَ رَکّێت.“
من یَهودی و یونانی، دوێن پنت و سۆج داتگاَنت که چه وتی رَدێن کاران تئوبه بکننت، هُدائے راها بگرنت و مئے هُداوندێن ایسّائے سرا ایمان بیارنت.
مَسیهئے روه چه آیانی زبانا هبر کنان و گوَشان بوتگ که مَسیها چۆنێن سکّی سگّگی اِنت و رندا آییا چۆنێن مزنێن شان و شئوکتے رسیت. گڑا، آ مُدام همے جُهدا بوتگاَنت که بزاننت پاکێن روه کئیی بارئوا هبرا اِنت و اے کار کدێنَ بیت.
هرکَسا اے باوَرمندی ببیت که ایسّا هما مَسیه اِنت، آ چه هُدایا پێدا بوتگ. هرکَسا که پت دۆست اِنت، چُکّا هم دۆستَ داریت.