34 ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
’ایسُّپا بگوَشێت که منی دَزبندی اِنت که وتی براتانی مئیار و گناهان بِبَکش که گۆن تئو بدیاِش کرتگ. وتی پتئے هُدائے بَندهانی بدیان پَهِلّ کن.‘“ وهدے آیانی پئیگام ایسُّپا سر بوت، گرێتی.
منی پُچّان وتی نیاما بهرَ کننت و جامگئے سرا پالَ جننت.
آ وهدا ایسّایا گوَشت: ”او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند! ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
او منی پت! تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت.
بله من شمارا گوَشان، گۆن وتی دژمنا مِهر بکنێت و په همایان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت،
نون سَلیبئے سرا دْرتکِش، پُچّ و پۆشاکِش وتمانوتا بهر کرتنت و شرتِش بست که بارێن کئیا چے رسیت.
”او منی پت! اگن تئیی رزا اِنت گڑا اے سکّیانی جام و پیالها چه من دور کن و بٹَگلێن، بله نه په منی لۆٹ و واهگا، په تئیی جندئے وَشنۆدیا.“
من په اِشان دْوا کنان، په سجّهێن جهانا دْوا نکنان. من په هما مردمان دْوا کنان که تئو منا داتگاَنت، چێا که تئییگ اَنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن هُدایا ترا اے اِهتیار مداتێن، منی سرا ترا هچّ واک و اِهتیارے نێستاَت. پمێشکا هما که منا تئیی دستا داتی گێشتر مئیاربار اِنت.“
بله پولُسا تئوار کرت و گوَشت: ”وتا تاوان مدئے، ما سجّهێن وتی جاگها اێن.“
نون، او براتان! منَ زانان که شمئیگ و شمئے کماشانی کار و کِرد، چه نازانتیا اَت.
رَندا، اِسْتیپان کۆنڈان کپت و په بُرزتئواری گوَشتی: ”او هُداوند! اِشان په اے گناها مئیاربار مکن.“ گۆن همے هبرانی گوَشگا، ساهی دات.
اگن کَسے شمارا آزار برسێنیت په آییا برکت بلۆٹێت، برکت بلۆٹێت و نالت مکنێت.
هر چُنت که پێسرا کُپر کنۆک، آزار دئیۆک و شِدّتیێن مردمے اَتان، بله هُداوندا منی سرا رَهم کرت، چێا که من چه وتی ناباوریا زانَگا نهاَتان که چے کنگا آن.
گۆن هچکَسا بدیئے بدلا بدی مکنێت. اگن کسێا شمارا زاه و زَکَت کرت، آییا زاه و زَکَت مکنێت، اِشیئے بدلا په آییا نێکێن دْوا بلۆٹێت که په همے کارا گْوانک جنَگ بوتگێت و چه همِشیا شمارا برکتَ رسیت.