33 وهدے هما ”کامپۆل“ نامێن جاگها رَستنت، آیان ایسّا سَلیبئے سرا دْرتک. آییئے راستێن نێمگا یکّ رَدکارے سَلیب کَشّت و چپّێن نێمگا دومی رَدکار.
کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگاَنت،
درکئومێن مردمانی دستا دئینتی. درکئومێن مردم آییئے سرا ریشکند و مَسکرا کننت، گۆن هئیزران مانَ بندنت و سَلیبئے سرا دْرنجنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.“
”شما وشَّ زانێت که دو رۆچا رَند سَرگوَزئے ائییدَ بیت و انسانئے چُکّ په سَلیب کَشّگا گِراێنگَ بیت.“
شمارا نگوَشتی که ’انسانئے چُکّ باید اِنت گُنهکارانی دستا دئیگ ببیت، باید اِنت سَلیب کَشّگ ببیت و سئیمی رۆچا پدا زندگ ببیت و جاه بجنت‘؟“
اے ڈئولا بوت تانکه ایسّائے هما هبر راست و سَرجم ببیت که وتی مرکئے وَڑ و پئیمئے بارئوا کرتگاَتی.
هما ڈئولا که موسّایا، گیابانا مار چه زمینا چست کرت، همے ڈئولا انسانئے چُکّ لازم چست کنگَ بیت،
آییئے بارئوا هرچے نبیسگ بوتگاَت، آیان سَرجم کرتنت و چه سَلیبئے دارا اێر گێتک و کبرِش کرت.
اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
ایسّا، که شما سَلیب کَشّت و کُشت، مئے پت و پیرُکانی هُدایا پدا زندگ کرت،
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“
آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت.