32 آیان، دو رَدکارێن مردم آورت که گۆن ایسّایا هۆر، کُشگی اَتنت.
ایسّائے همراهیا دو یاگی و دُزِّش هم سَلیبئے سرا دْرتک، یکّے راستێن و دومی چَپّێن نێمگا.
چێا که اے نبشته منی بارئوا، باید اِنت پوره و سَرجم ببیت که گوَشیت: آ گۆن گُنهکاران هساب کنگ بوت. هئو! آ چیزّ که منی بارئوا نبیسگ بوتگ نون سَرجم بئیگی اِنت.“
وهدے آ گۆن سبزگێن درچکا چُشَ کننت، گڑا گۆن هُشکێنا چے نکننت؟“
همۆدا سَلیبِش کشّت. گۆن آییا دگه دو مردمِش هم سَلیب کَشّت، یکّے اے کَشا و یکّے آ کَشا. ایسّا، آ دوێنانی نیاما اَت.
په همِشیا سکّی و سۆریَ سگّان، تنتنا چۆ ردکارا زمزیلان بَستگ آن. بله هُدائے هبر زمزیلان نبَستگ.