22 پیلاتوسا، سئیمی رَندا چه آیان جُست کرت: ”چیا بارێن؟ اے مردا چِه بدێن کارے کرتگ؟ من په اِشیا هچّ چُشێن مئیارے نگندان که کۆشئے هُکما بدئیان، پمێشکا اَدَبیَ دئیان و یلهیَ کنان.“
گوَشتی: ”شما، اے مرد منی گوَرا آورتگ و تُهمت و بُهتام جتگ که مردمان گُمراه و یاگیَ کنت. بله چه آ جُستان که من شمئے دێما کرتگاَنت، آییئے سرا شمئے جتگێن بُهتامان هچّ راستیے ندیستُن.
گڑا، من آییا اَدَبَ دئیان و یلهَ کنان.“
پیلاتوس، ایسّائے یله دئیگا دلمانگ اَت، پمێشکا دگه یکّ رَندے آییئے بارئوا گۆن مردمان هبری کرت.
بله مردم سکّ کوکّار کنگا اَتنت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ! سَلیبی کَشّ!“
بله مردم گۆن کوکّار وتی هبرئے سرا اۆشتاتنت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ!“ نێٹ، آیانی واهگ و کوکّار په سر رَست.
پیلاتوسا گۆن مزنێن دینی پێشوا و آ دگه مردمان گوَشت: ”من په اے مردا هچّ مئیارے نگندان.“
گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.
مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.