21 بله مردم سکّ کوکّار کنگا اَتنت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ! سَلیبی کَشّ!“
مردمان کوکّار کرت: ”سَلیبی کَشّ!“
پیلاتوس، ایسّائے یله دئیگا دلمانگ اَت، پمێشکا دگه یکّ رَندے آییئے بارئوا گۆن مردمان هبری کرت.
پیلاتوسا، سئیمی رَندا چه آیان جُست کرت: ”چیا بارێن؟ اے مردا چِه بدێن کارے کرتگ؟ من په اِشیا هچّ چُشێن مئیارے نگندان که کۆشئے هُکما بدئیان، پمێشکا اَدَبیَ دئیان و یلهیَ کنان.“
بله مردم گۆن کوکّار وتی هبرئے سرا اۆشتاتنت و گوَشتِش: ”سَلیبی کَشّ!“ نێٹ، آیانی واهگ و کوکّار په سر رَست.
بله آیان کوکّار کرت: ”گار و گُمساری کن! گار و گُمساری کن! سَلیبی کَشّ!“ پیلاتوسا گوَشت: ”شمئے بادشاها سَلیب بِکَشّان؟“ مزنێن دینی پێشوایان گوَشت: ”چه کئیسَرا اَبێد، مارا دگه بادشاهے نێست.“
هرچُنت آیان په ایسّائے کُشگا هچّ سئوَب و دَلیلے ندیست، بله چه پیلاتوسا لۆٹتِش که آییا بکۆشارێنیت.