هما وهدا که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و تالیم دئیگا لگّت، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش آییئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی کنگئے اِهتیار داتگ؟“
انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ.