40 اۆدا که سر بوت، گوَشتی: ”دْوا کنێت که آزمائِش و چَکّاسا مکپێت.“
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکارانَ بَکشێن. مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے.‘“
گوَشتی: ”په چے وپتگێت؟ پاد آێت، دْوا کنێت که چَکّاسا مکپێت.“
دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت.
تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت.