37 چێا که اے نبشته منی بارئوا، باید اِنت پوره و سَرجم ببیت که گوَشیت: آ گۆن گُنهکاران هساب کنگ بوت. هئو! آ چیزّ که منی بارئوا نبیسگ بوتگ نون سَرجم بئیگی اِنت.“
ایسّائے همراهیا دو یاگی و دُزِّش هم سَلیبئے سرا دْرتک، یکّے راستێن و دومی چَپّێن نێمگا.
اے ڈئولا، پاکێن کتابئے هما پێشگۆیی سَرجم بوت که گوَشیت: آ چه رَدکاران زانگ بوت.
پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی: ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، هر چیزّے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سَرجمَ بنت.
چێا که هما ڈئولا که پێشا شئور بُرّگ بوتگ، انسانئے چُکَّ رئوت، بله بَژن و اَپسۆز په هما مردما که آییا درۆهیت.“
گڑا گوَشتی: ”بله نون چه شما اگن کَسێئے کِرّا زَرتورَگ و پێلک هست، گۆن وت بزوریت و آییئے کِرّا که زَهم نێست، وتی کباها بها بکنت و زَهمے بها بگیپت،
آ وهدا، ایسّایا گۆن مزنێن دینی پێشوا، مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مستر و کئومئے کماشان که په آییئے دَزگیر کنگا آتکگاَتنت، گوَشت: ”زانا، من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی دَزگیر کنگا آتکگێت؟
آیان، دو رَدکارێن مردم آورت که گۆن ایسّایا هۆر، کُشگی اَتنت.
رَندا ایسّایا وتی بارئوا، موسّا و سجّهێن نبیانی پاکێن کتابانی تها، هرچے که نبیسگ بوتگاَت، آ سرپد کرتنت.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
آ کار که تئو منا داتگاَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت.
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“