3 هما وهدا، یَهودا که اِسْکَریوتی نام کپتگاَت و وت چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت.
تنتنا منی نزّیکێن دۆست که چه آییا دلجم اتان، هما که گۆن من همکاسگ اَت، آییا هم منا درۆهتگ.
سَرمچارێن شَمون و یَهودا اِسْکَریوتی، هما که رندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت.
آییا پَسّئو تَرّێنت: ”آ که انّون گۆن من همکاسگ بوت، هما منا دْرۆهیت.“
گڑا ایسّایا گوَشت: ”او شئیتان! چه منی دێما گُم بئے! پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا پرستش بکن و تهنا هماییئے هِزمتا بکن.“
بله، هما که منا درۆهیت، آییئے دست گۆن منی دستا یکّێن پَرزۆنَگا اِنت.
آکوبئے چُکّ یَهودا و یَهودا اِسْکَریوتی که رَندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت.
آییا اے هبر په بَزّگێن مردمانی گَمواریا نگوَشت، پمێشکا گوَشتی که دُزّے اَت. کلیتدار آییئے جِند اَت و مُدام چه زَرتورَگا چیزّے په وتیَ زرت.
اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نهاَنت. آ مردم که من گچێن کرتگاَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ.
شامئے وهد اَت و شئیتانا چه پێسرا شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودائے دل پَرماتگاَت که ایسّایا بدْرۆهیت و دُژمنانی دستا بدنت.
پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟