11 لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: ”مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟“‘
اگن کَسێا گۆن شما چیزّے گوَشت، بگوَشێت: ’واجها پَکار اَنت و رندا راهِشَ دنت.‘“
هما لۆگا که آ رئوت، شما هم برئوێت و لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟‘
اگن کَسێا چه شما جُست کرت ’چیا اِشیا بۆجگا اێت،‘ بگوَشێت: ’واجها پکار اِنت.‘“
مریدان پَسّئو دات: ”واجها پَکار اِنت.“
وهدے ایسّا هما جاگها رَست، بُرزا چارت و گوَشتی: ”او زَکّا! زوتّ جَهلا اێر کپ، که مرۆچی من تئیی مهمان آن.“
پَسّئوی دات: ”شهرا که رسێت، مردێا گندێت که آپی کونزگے گۆن اِنتی، آییئے رَندا هما لۆگا برئوێت که آ رئوت.
آ مرد، شمارا وتی لۆگئے سَربُرا، پْراهێن بان و دیوانجاهے پێشَ داریت که اۆدا هر چیزّ هست، شامئے تئیاریا همۆدا بکنێت.“
اے هبرئے کنگا و رَند مَرتا شت، وتی گهار مَریَمی تئوار کرت و په هَلوَت گوَشتی: ”استاد آتکگ و ترا لۆٹیت.“
بچار، من دروازگئے دپا اۆشتاتگان و ٹُکّگا آن. اگن کَسے منی تئوارا اِشکنت و دروازگا پچَ کنت، من تها کایان. من گۆن آییا و آ گۆن من وراکَ وارت.