36 پمێشکا هروهد هُژّار بێت و دْوا بکنێت، تان شمارا آ رۆچا که چُشَ بیت و اے جاور په سرَ رسنت در رئوگئے واک ببیت و انسانئے چُکّئے بارگاها اۆشتات بکنێت.“
گڑا بزان که بدکاران، په دادرسیا اۆشتگئے واک و توان نێست و گُنهکار پهرێزکارانی دیوانا هۆر بوتَ نکننت.
شما نزانێت که شمئے هُداوند کجام رۆچا کئیت. پمێشکا سار و هُژّار بێت.
شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن که دُزّ شپئے کجام وهد و پاسا کئیت، گڑا آگه بوتگاَت و دُزّی وتی لۆگا په دُزّیا نهاِشتگاَت.
همے پئیما تئیار بێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.
پمێشکا هۆش و سار ببێت چێا که شما آ رۆچ و ساهتا هچَّ نزانێت.
هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
تئیار و هُژّار بێت! چێا که نزانێت آ وهد و دمان کدێنَ کئیت.
اَنچُش که من شمارا گوَشگا آن، سجّهێنانَ گوَشان: هُژّار بێت!“
پرێشتگا پَسّئو دات: ”من جِبراییل آن و هُدائے بارگاها اۆشتۆک آن. انّون رئوان دئیگ بوتگان، گۆن تئو هبر بکنان و ترا اے مِستاگا بدئیان.
ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
بله هما مردم که نمیرانێن زِندا کرزنت و آهِرتئے لاهک اَنت، آ نه سورَ کننت و نه سور دئیگَ بنت.
چێا که آ رۆچ په دنیائے سجّهێن مردمانَ کئیت.
آییئے جند و سجّهێن کَهۆلی پهرێزکار و هُداتُرس اَتنت. آییا نێزگارێن مردم په دَسپَچی کُمکَّ کرتنت و مُدام هُدائے بارگاها زِگر و دْوا کنگا اَت.
هر وهدا دْوا بکنێت.
بله هر هالت و جاورێا ترا داشت ببیت، سَکّی و سۆری بِسَگّ، وَشّێن مستاگئے جار جنَگئے کارا دێما بران کن و وتی هِزمتکاریئے زِمّها سرجم کن.
دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت.
گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت.
نون، او منی دُردانگێن چُکّان! آییئے اَرواه و جَبینا بمانێت تانکه آییئے زاهر بئیگئے وهدا، مئے دل ڈَڈّ ببیت و آییئے دێما شرمندگ مبێن.
هما که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت،
اے، هما دوێن زئیتونئے درچک اَنت، زمینئے هُداوندئے دێما اۆشتاتگێن دوێن چِراگدان اَنت.
چێا که اِشانی گَزبئے مزنێن رۆچ آتکگ و اِشیئے دێما کئے اۆشتاتَ کنت؟“
چه اِشان و رند، من چارت تَه بلاهێن مُچّیے که کَسّا هساب کرتَ نکرت. آ چه هر کئوم، کَبیله، راج و زبانا اَتنت و تَهت و گوَرانڈئے دێما اۆشتاتگاَتنت. آیان اسپێتێن پۆشاک گوَرا اَت و مَچّی پیشِّش دستا اَت.
پدا من هپتێن پرێشتگ دیستنت که هُدائے دێما اۆشتاتگاَتنت. آیان هپت کَرنا دئیگ بوت.