42 چێا که داوود وت زَبورئے کتابا گوَشیت: هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت منی راستێن نێمگا بنند
اے هُداوندئے پئیگام اِنت په منی هُداوندا: ”منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.“
تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.
گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگاَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“
پِتْرُسا هبر کنانا گوَشت: ”زَبورئے کتابا نبشته اِنت: ’آییئے لۆگ و جاگه هراب و وئیران بات، اۆدا هچکَس جَهمنند مبات.‘ و ’آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.‘