34 ایسّایا پَسّئو دات: ”مردم، اے جهانا سانگ و سورَ کننت،
هرکَس انسانئے چُکّئے بارئوا سِلّێن هبرے بکنت بَکشگَ بیت، بله آ که پاکێن روهئے بارئوا سِلّێن هبرے بگوَشیت، نه اے دنیایا پهِلّ کنگَ بیت و نه آیۆکێن دنیایا.
واهندا وتی لُچّ و دُزّێن هسابدار شاباش گوَشت، که آییا اے کار، گۆن اَگلمندی کرتگاَت. چێا که اے وهدئے چُکّ گۆن وتی زمانگئے مردمان دنیایی گیر و دارانی در برگا، چه نورئے چُکّان بزان هُدایی مردمان آکِلتر اَنت.
آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
نون تئو بگوَش، آهِرتئے رۆچا، اے جنێن، کجام براتئیگَ بیت، چێا که هر هپتێن براتان باریگ باریگا گۆن آییا سور کرتگاَت.“