1 یکّ رۆچے که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها مردمان تالیم و وشّێن مِستاگ دئیگا اَت، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر گۆن کئومئے کماشان آییئے کِرّا آتکنت و
نون دێمی مردمانی مُچّیئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”زانا من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها نِشتگ و مردم درس و سَبکّ داتگاَنت و شما منا نگپتگ.
گوَشتِش: ”مارا بگوَش که تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی اِهتیار داتگ؟“
رَندا، ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگَ ترّت و په مردمان، هُدائے بادشاهیئے مِستاگئے جاریَ جت. آییئے دوازدهێن کاسِد همراه اَتنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”من سجّهێن دنیائے دێما وتی هبر کرتگاَنت. مُدام کَنیسَهان و مزنێن پرستشگاها تالیمُن داتگ، همۆدا که سجّهێن یَهودی مُچَّ بنت. من چێرُکایی هچّ هبرے نکرتگ.
پِتْرُس و یوهَنّا اَنگت گۆن مردمان هبر کنگا اَتنت که دینی پێشوا، مزنێن پرستشگاهئے نِگهپانێن سپاهیگانی مستر و سَدوکی اۆدا آتک و رَستنت.
آیان، مردم و کئومئے کماش و شَریَتئے زانۆگر شۆرێنتنت و اِسْتیپانش گپت و کَشّکان، سرۆکانی دیوانا پێش کرت.