35 همے پئیما آ، بازێنێئے دلانی رازان پاشکَ کنت. او مَریم! تئو وتی زِندا مزنێن گَم و اندۆهے گندئے که آ گَم، زَهمئے ڈئولا تئیی دلا کَپَّ کنت.“
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
شَمونا په آیان نێکێن دْوا کرت و گۆن چُکّئے مات، مَریما گوَشتی: ”هُدایا اے چُکّ، په بازێن بنی اِسراییلیانی رَکّێنگ و بازێنێئے گار و بێگواه کنگا راه داتگ. اے چُکّ نشانیے بیت، بله بازێنے آییا نمَنّیت.
همۆدا، آشِرئے کَبیلهئے یکّ جنێنے هستاَت که نبیے اَت. آییئے نام هَنّا اَت و آییئے پتئے نام پَنوییل اَت. اُمری مزن اَت. سور کنگا رَند، هپت سالی گۆن وتی لۆگواجها گوازێنتگاَت،
سَلیبئے نزّیکّا ایسّائے مات و ماتئے گهار و کْلیوپاسئے جَن مَریَم و مَریَم مَگدَلینی اۆشتاتگاَتنت.
آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نهاتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نهاَت.