32 آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
بێشَکّ، آ مردمانی رَکّێنگ نزّیک اِنت که چه هُدایا تُرسَنت، تان مئے سرڈگار چه آییئے شان و شئوکتا سررێچ ببیت.
هما کئوما که زِندی تهاریا گوَستگاَت، مزنێن رُژنے دیست و هما مُلک و ڈگار که اۆدا مَرک ساهێل اَت، اۆدئے جَهمنندانی سرا رُژناییا سر جت.
بله پرێشتگا گوَشت: ”متُرسێت، منا مِستاگے گۆن اِنت که په شما بازێن وشّیے کاریت و په سجّهێن کئوما وشّێن مِستاگے.
که تئو سجّهێن کئومانی دێما پَدّر کرت.
که مَسیه باید اِنت سکّی و سۆری بسگّیت، بمریت و چه سجّهێنان پێسر، چه مُردگان زندگ ببیت، جاه بجنت و په وتی کئوم و درکئومان نور و رُژنئے مِستاگئے جارا بجنت.“
پمێشکا من شمارا سهیگ و سرپدَ کنان که چه هُدائے نێمگا رَکّێنگئے اے جار درکئومانی کِرّا برگَ بیت، آ گۆشَ دارنت.“
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.