29 ”او زۆرمندێن هُداوند! نون منا، وتی اے هِزمتکارا، اَنچُش که تئو وت لَبز داتگ، چه اے جهانا په وشّی و سلامتی چست کن و وتی گوَرا ببر،
بله تئو وت په اێمنی وتی بُنپیرُکانی کِرّا رئوئے و شَرّێن مزنێن اُمرێا رند کَبر کنگَ بئے.
اِسراییلا گۆن ایسُّپا گوَشت: ”نون من په مِرَگا تئیار آن، چێا که گۆن وتی جندئے چمّان دیستُن که تئو زندگ ائے.“
بےائیبێن مردا بگند و نێکدلا بچار، چیا که سُهل و اێمنیئے شۆهاز کنۆکا آکبتے هست،
پاکێن روها مِستاگ داتگاَت، تان وهدے که هُداوندئے مَسیها مگندیت، آ نمریت.
شَمونا ایسّا زرت، دستانی دلا داشت، هُدا سَنا و سَتا کرت و گوَشتی:
من دودِل آن، منی اَرمان اِنت که برئوان و گۆن مَسیها یکجاه ببان، چێا که اے سکّ باز گهتر اِنت،
گڑا من چه آسمانا تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”نبشته کن: مُردگ بَهتاور اَنت، هما که چه اِد و رند هُداوندئے راها مرنت.“ پاکێن روه هم گوَشیت: ”هئو، آیانی زهمتکَشّیَ هَلّنت و آ آرامَ گرنت، چێا که آیانی کرتگێن کار آیانی همراه اَنت.“
زار زارا گرێوگ و گوَشگا اَتنت: ”او پاک و راستێن هُداوند! تان کدێن دادرسیَ نکنئے و مئے هۆنئے بێرا چه زمینئے سرا نِشتگێنانَ نگرئے؟“