28 شَمونا ایسّا زرت، دستانی دلا داشت، هُدا سَنا و سَتا کرت و گوَشتی:
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
رَندا ایسّایا چُکّ وتی کُٹّا نندارێنتنت، دستی پِر مُشت و برکتی داتنت.
گڑا، یکّ کَسانێن چُکّے آیانی نیاما اۆشتارێنتی، بَڈّا کرت و گوَشتی:
مَریما، آییئے پَسّئوا گوَشت: ”منی ساه و جان، هُداوندا سَتا و سَنا کنت.
هما دمانا زَکَریائے گُنگێن زبان پَچ بوت و هبرا لگّت و هُدائے سَتا و سَنایی بُنگێج کرت.
”هُداوند، اِسراییلئے هُدایا سَتا و سَنا بات، چێا که په وتی کئومئے مَدَت کنگا آتکگ و کئومی رَکّێنتگ.
شپانکان، هرچے که اِشکتگ و دیستگاَت، په آیان هُدایا سِپَت و سَنا کنان پِر ترّتنت، چێا که اے سجّهێن هما ڈئولا اَتنت که گۆن آیان گوَشگ بوتگاَت.
چه پاکێن روهئے اِلهام و شُبێنگا، مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها آتکگاَت. نون وهدے ایسّائے پت و ماتا شَریَتئے راه و رهبندانی سَرجم کنگا ایسّا پاکێن لۆگا آورتگاَت،
”او زۆرمندێن هُداوند! نون منا، وتی اے هِزمتکارا، اَنچُش که تئو وت لَبز داتگ، چه اے جهانا په وشّی و سلامتی چست کن و وتی گوَرا ببر،