5 وهدے ایسّا هما جاگها رَست، بُرزا چارت و گوَشتی: ”او زَکّا! زوتّ جَهلا اێر کپ، که مرۆچی من تئیی مهمان آن.“
هئو! انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی شۆهاز و رَکّێنگا آتکگ.“
اۆدا زَکّا نامێن سێر و هَزگارێن مردے هستاَت که مالیاتگیرانی کماش اَت.
گڑا په دْرِکّے دێما شت و مزنێن درچکێئے سرا سر کپت تان آییا بگندیت، چێا که ایسّا چه همے راها گوَزگا اَت.
آ، اشتاپی چه درچکا اێر کپت و ایسّایی په گَل و شادهی وتی لۆگا وشّاتک کرت.
نَتْناییلا جُست کرت: ”تئو منا چۆنَ زانئے؟“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”چه هما وهدا پێسر که پیلیپُسا ترا تئوار کرت، من ترا هما وهدا دیست که اِنجیرئے درچکئے چێرا اَتئے.“
ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”آ کَس که منا دۆستَ داریت، هما هبرانی سرا کارَ کنت که من گوَشتگاَنت. منی پت آییا دۆستَ داریت و من و پتَ کاێن و آییئے کِرّا لۆگ و جاگهَ کنێن.
بچار، من دروازگئے دپا اۆشتاتگان و ٹُکّگا آن. اگن کَسے منی تئوارا اِشکنت و دروازگا پچَ کنت، من تها کایان. من گۆن آییا و آ گۆن من وراکَ وارت.