هما وهدا که ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و تالیم دئیگا لگّت، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش آییئے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”تئو گۆن کجام هَکّ و اِهتیارا اے کارانَ کنئے؟ کئیا ترا اے کارانی کنگئے اِهتیار داتگ؟“
نون دێمی مردمانی مُچّیئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”زانا من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها نِشتگ و مردم درس و سَبکّ داتگاَنت و شما منا نگپتگ.
وهدے مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگران اے هبر اِشکت، آییئے کُشگئے جُهدِش کرت. بله تُرستِش، چێا که سجّهێن مردم چه ایسّائے تالیمان هئیران و هبکّه اَتنت.
سَرگوَز و بێهُمیرێن نگنئے ائییدا دو رۆچ پَشت کپتگاَت، مزنێن دینی پێشوا و شَریَتئے زانۆگر، راه و نیمّۆنے شۆهاز کنگا اَتنت تان گۆن رِپک و پَندَل، ایسّایا بگرنت و بکۆشارێننت.
شَریَتئے زانۆگر و مزنێن دینی پێشوایان زانت که ایسّایا اے مِسال همایانی بارئوا آورتگ. پمێشکا، شئورِش کرت هما دمانا ایسّایا بگرنت، بله چه مردمانَ تُرستِش.