42 گوَشتی: ”دْرێگتا تئو، هئو، همے تئو، مرۆچی بزانتێن که کجام چیزّ، په تئو سُهل و آسودگی آورتَ کنت. بله بَژن و اَپسۆز که نون آ چه تئیی چمّا چێر و اَندێم اِنت.
پمێشکا، تان وهد و مۆه اِنت، هر هُدادۆست تئیی گوَرا دْوا بکنت، وهدے هارێن آپ چستَ بنت، هچ پئیما په آییا سر بوتَ نکننت.
دْرێگتا منی کئوما منی هبر گۆش بداشتێن و اِسراییل، منی راها بشُتێن.
وهدے ایسّا اورشَلیما نزّیکّ بوت و شهری دیست، گْرێتی و
په تئو اَنچێن رۆچَ کاینت که دژمن تئیی چپّ و چاگردا سَنگرَ بندنت و تئیی چارێن نێمگان اَنگرَّ کننت و تئیی پِڑ و چاگردا تَنْکَ تَرّێننت.
ترا و تئیی چُکّان، ڈگارا چَگلَ دئینت و گۆن هاک و هۆنا هۆر و هئوارَ کننت و سِنگے په سِنگێئے سرا هم پَشتَ نگێجنت، چێا که تئو وتی هُدائے آیگئے وهد و ساهت، پَجّاه نئیاورت.“
شما زانێت که هُدایا په بنی اِسراییلیان وتی کُلئو راه دات و چه ایسّا مَسیهئے راها، که سجّهێنانی هُداوند اِنت، سُهل و اێمِنیئے مِستاگ دات.
آ وهدا، پولُس و بارنابایا گۆن دِلێری آیانی پَسّئوا گوَشت: ”مارا چه سجّهێنان پێسر، هُدائے هبر گۆن شما گوَشگی اَت، بله شما هُدائے هبرا نمَنّێت و وتا اَبدمانێن زِندئے لاهکَ نزانێت، نون ما درکئومانی گوَرا رئوێن.