26 بادشاها گوَشت: ’شمارا گوَشان، هرکَسا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت.
رۆچی کَمُّک باتنت و آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.
هماییا که چیزّے هست، گێشتر دئیگَ بیت، تانکه آییا باز ببیت، بله کَسێا که نێست، هما که هستاِنتی هم پَچ گِرگَ بیت.
”پمێشکا گۆن شما گوَشان که هُدائے بادشاهی، چه شما پَچ گِرگ و یکّ کئومێا دئیگَ بیت که آییئے بَر و سَمرا کاریت.
کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، چه آییا هما که هستاِنتی هم پَچ گِرگَ بیت.“
هسابدارا وتی دلا جێڑت: ’نون چۆن بکنان که منی واهند منا چه کارا در کنگا اِنت، بَرد و کۆڈال من جتَ نکنان، پِنڈگا هم منا لَجّ کنت.
آیان گوَشت: ’واجه! گۆن آییا پێسرا ده اَشرپی هست.‘
شما هُژّار بێت و بزانێت که چِه پئیما اِشکنێت. کَسێا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت و کَسێا که نێست، بله گُمانَ کنت که هستی، چه آییا هما هم پَچ گِرگَ بیت.“
پِتْرُسا هبر کنانا گوَشت: ”زَبورئے کتابا نبشته اِنت: ’آییئے لۆگ و جاگه هراب و وئیران بات، اۆدا هچکَس جَهمنند مبات.‘ و ’آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.‘
هۆش و سار بێت که مئے کارئے بَر و سَمرا برباد و زئوال مکنێت، سررێچێن مُزّے په وت بکَٹّێت.
مُهر اۆشتاتگئے و گۆن سبر و اۆپارے هر چیزِّت په منی ناما سگِّتگ و دمِت نبُرتگ.
من زوتّ پێداک آن. هرچے که ترا هست، مُهرِش بدار تانکه کَسّ تئیی تاجا پَچ مگیپت.