25 آیان گوَشت: ’واجه! گۆن آییا پێسرا ده اَشرپی هست.‘
گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘
گڑا بادشاها گۆن وتی دیوانئے مردمان گوَشت: ’اَشرپیا چه اِشیا پَچ گِرێت و هماییا بدئیێت که آییئے کِرّا ده اَشرپی اَنت.‘
بادشاها گوَشت: ’شمارا گوَشان، هرکَسا که چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت.